pod nogi kobieciny, która wystraszona zaczyna się cofać. Krzyczę:<br>- &lt;foreign&gt;C'est pour vous, citoyenne, pour vous et vos enfants!&lt;/&gt;<br>Na co ona odkrzykuje:<br>- &lt;foreign&gt;Verfluchte polnische Schweinerei!&lt;/&gt;<br>I jeszcze woła, i wymachuje, wytykając mnie palcem, a zawiadowca stacji rozkłada ręce bezradnie; potem oboje kucają, by przyjrzeć się moim ziemniakom z bliska. Pociąg skręca i stacja znika mi z oczu.<br>Zasuwam okno i siadam na drewnianej ławce. Nareszcie jestem lekki i wolny. Biorę do ręki neseser, by się przekonać o jego lekkości. Nasycam się i upajam tą lekkością.<br>Góry są coraz bliżej i zasłaniają siniejące wieczorem niebo. Tor wije się. Szosa, dotychczas odległa, biegnie