odwiecznym geście oznaczającym: "Przybywam do was w pokoju".<br>- To ta Dwunóżka! Ta, która już tu przychodziła! Kiedyś wyleczyła naszego królewicza. Nic się nie zmieniła - szeptały dorosłe smoki, a jeden młodziutki zawołał:<br>- Ale ona wcale nie ma ogona ani skrzydeł. Brr! Jest paskudna!<br>Hiacynta i dorosłe smoki wybuchnęły śmiechem, a malec skrył się zawstydzony w pieczarze. Wtem zaszurały krzaki i przed Koloraczką stanął oliwkowy, stary smok. Jego łeb znajdował się na wysokości głowy Hiacynty. Miał brązowy grzebień i błoniaste, zielonkawe skrzydła. Topazowe, mądre ślepia patrzyły na Koloraczkę z niedowierzaniem.<br>- Hiacynto! - zawołał radośnie smok i końcem ogona delikatnie dotknął jej ramienia. - Witaj! Jakże