oddychające na wietrze. Tam szukał Kriszana... Dalej droga do ambasady, do Judyty, do miejsca, które tu nazywał - domem.<br>Zaskoczyło go, że czokidar nie stał przed furtką, wejście do ogródka było otwarte. Koza z wymionami sterczącymi na boki, obijającymi się o kosmate nogi popatrzyła na niego żółtym, niechętnym okiem i dalej skubała nadwiędnięte dawno nie podlewane kwiaty.<br>Musieli przecież usłyszeć pomruk motoru, jednak nikt nie wychodził go witać. Na werandzie potknął się o barłóg i koc, stało gliniane palenisko pełne siwego popiołu, garnczek, w którym roiły się muchy. Pełno zeschłych liści pozwijanych suszą trzeszczało pod nogami.<br>Odeszła go cała radość powrotu w