i wierzyła, że z człowiekiem może być tak samo. Z bezruchu może obudzić się do życia, jeśli przenieść go w inne warunki. Rozpatrzyła już w myślach wszystkie sposoby zmiany warunków, w których żyła, ale żadnego nie umiała zrealizować. Zaprzestała więc jałowego poszukiwania nowych sposobów i po prostu trwała. Ten stan skupienia nie wymagał wydatkowania energii, nie wymagał rozmowy, poruszania się, czucia czy myślenia. Nic więc dziwnego, że Joanna przestała odczuwać głód. Podejrzenia Heleny były w pełni uzasadnione.<br><br>- Joanno! - zawołała Helena. - Joanno! - teraz głos matki przebił się przez kokon, którym Joanna była szczelnie owinięta, i natychmiast przywołał ją do życia. Serce zaczęło