cisza przy stole. Róża jadła powoli, pięknie operując dużymi rękami. Jej rysy - zastygłe w obcości - ziały chłodem. Tylko szczęki skrzętnie mełły jadło i raz po raz blask apetytu rozświetlał okolicę ust. W przerwach między jedną a drugą potrawą opierała brodę na splecionych dłoniach, z przymkniętymi oczami zdawała się usypiać. Zmarszczki, skurcze, humory opuszczały twarz, jakieś natchnienie, podobne do śmierci, zasnuwało całą postać. Marta nie mogła opanować myśli, że dzieje się coś ważnego, groźnego, że niezrozumiała potęga, która rządzi matką, przełamie wszelkie prawa, porwie Różę spośród rodziny, wciągnie w swoją otchłań. Róża doprawdy zdawała się <orig>odcieleśniać</>, niknąć w tej okropnej ciszy... W