jest Andrzej, on by mnie obronił. Nie mam odwagi odmówić jego ojcu. Mobilizuję wszystkie siły, idę z nim. Początkowo droga mnie męczy, czuję ucisk w głowie, ale po chwili to mija i nawet jest przyjemnie. Tak, ta rzeźba, secesyjna tancerka, powinna się nadać. Mierzę jej wysokość gałęzią. Potem wracamy na skwer przed szkołę. Stanęłam na ganku szkoły i wyobraziłam sobie tę fontannę, tak jak powinna wyglądać. <br>- Ja to panu wyrysuję - wyrwało mi się. <br>Uśmiechnął się do mnie każdą bruzdą i zobaczyłam, że oczy ma prawie tak jasne jak Andrzej. Wróciłam do sadu bardzo zmęczona, ale szczęśliwa. Więc coś po mnie zostanie