opowieści, zdarzało się jej tracić poczucie miejsca i czasu. Raz jeździła tramwajem w kółko, robiąc całą trasę tam i z powrotem, aż wreszcie zwróciła tym uwagę granatowej policji. Aresztowano ją, ale zdołała się pozbyć zawartości torby w klozecie i jakoś ją zwolniono - kto wie, może przyznała się, że jest córką sławnego profesora, albo policjanci nie chcieli się zajmować osobą pomieszaną. Zdaje się, że w tej okupacyjnej Warszawie była samotna. Nikt bodaj nią się nie opiekował. Jak zginęła, nie jest mi wiadomo.<br> Inny profesor-pesymista przychodzi mi na myśl: Marian Zdziechowski, który na krótko przed wybuchem wojny wydał książkę W obliczu końca