ostrze jak w dętkę i patrzył zimno, odważnie w te oczy, szkliste, trochę rozszerzone.<br>- Zamknij się! Zamknij!<br>Dźgał, wkładając w to całą energię, całego siebie, wszystkie siły mięśni, woli, ducha.<br>- Zamknij się! Nic nie mów! Już nigdy nic, cicho!... <br>Pruł po brzuchu, pruł po klatce piersiowej, szyi, mostku, prawie na ślepo, na instynkt. Odskoczył do tyłu... Północny nawet nie próbował się bronić, co bardzo zdziwiło Zygmunta - chwyciwszy się tylko za brzuch, kaszlnął krwią i przysiadł na ziemi. "Cholera! Żyje jeszcze!" Doskoczył znowu i smagał scyzorykiem jak batem, ciął jak szablą przez głowę, twarz, ramiona, ręce. Trysnęła krew. "Rzeczywiście, jak w kinie