murarską zaprawę z dołu po kładkach i rusztowaniach na wysokość drugiego piętra. Dopasowały się przy nosiłkach, znały swój krok. Kładki uginały się pod idącymi z ciężarem i trzeba było zważać, żeby nie potknąć się o przybite do desek szczeble, nieraz mocno wyślizgane. Zwłaszcza ta, która postępowała z tyłu, szła na ślepo. Zmieniały się więc za każdym razem, aby było sprawiedliwie. Wchodząc wciąż i schodząc tym samym szlakiem, nabierało się wprawy, stopy wzwyczajały się do właściwych stąpnięć, jednakże murarska bełtucha przeciekała z nieszczelnych nosiłek i oblepione nią kładki stawały się niebezpieczne.<br>Gdy robotnice narzekały, że ślisko, brygadzista "Aleksiej-Paskariej" mawiał: "&lt;foreign&gt;niczewo, niczewo