pismem. Pewno była to poczta. Zdołałem jeszcze pomyśleć o Basi i nagle uświadomiłem sobie, że znam jej adres i że na Szucha czekają mnie straszne tortury. Może się Pan uśmiechnąć, Panie Profesorze, ale właśnie w tej chwili zobaczyłem całe swoje nędzne życie i postanowiłem umrzeć z godnością nie pisnąwszy ani słowa.<br>Tajniak przeglądał karteczki systematycznie i powoli. Jego małpia morda nie zdradzała żadnych uczuć. Z sypialni wybiegł Jelonek i wyciągnął rozdygotaną łapę z góralami.<br>- Proszę, panie inspektorze! - zawołał. - Ja nic o tym nie wiedziałem! To on! Myślałem, że tam są tylko cukierki!<br>Tajniak spojrzał na pieniądze, odsunął rękę Jelonka, później powrócił