domu, na spotkanie wyszła mu jedyna ukochana córka. Dowiedziawszy się o ślubowaniu ojca, z pogodą przystała na swój los: poprosiła tylko, by przez dwa miesiące mogła z rówieśnicami i towarzyszkami opłakiwać swoje dziewictwo, chodząc po górach. I gdy wypełniły się dwa miesiące, wróciła do ojca: "I uczynił jej jako był ślubował, a ona nie poznała męża".<br>Ta krótka opowieść o okrucieństwie przyjętego przez Boga ślubu była nęcąca dla humanistycznego tragediopisarza: przypominała tragizm Ifigenii i jej bohaterską zgodę na ofiarę z życia. Wymagała jednak moralistycznego złagodzenia. U Buchanana-Zawickiego kapłan perswaduje Jeftemu, że grzeszne ślubowanie niemiłe jest Panu.<br>Zawicki za Buchananem tak