stanów nachodzących człowieka od zewnątrz: rozpaczy, trwogi, samotności, jest rys niszczenia. Wspólnym mianownikiem aktów pochodzących od Ja jest pierwotna miłość do samego siebie, warunkująca protest i walkę. Stąd radykalna ambiwalencja umierania - ono jest jednocześnie graniczną sytuacją niszczenia i wytwarzania. Nie wiemy, do czego będzie należeć ostatni moment. Dlatego śmierć, jak słusznie powiedział Heidegger, jest tylko możliwością niemożliwości. &lt;page nr=281&gt; <br><br>&lt;tit&gt;WOLNOŚĆ I ZNACZENIA&lt;/&gt;<br><br>Powiedziałem wyżej, że śmierć jest irracjonalna i dlatego, jak wszystko co irracjonalne, domaga się racjonalizacji. Pierwotnej racjonalizacji śmierci może człowiek dokonać przez rozstrzygnięcie metafizyczne. Wtórnej racjonalizacji dokonuje poprzez nadanie śmierci znaczenia. Niemniej swoboda w nadawaniu znaczeń nie jest nieograniczona. Pewne znaczenia