się z miejsca. Wziął mnie pod ramię i lekko pociągnął za sobą.<br>- Ja bym na twoim miejscu - rzekł - był dobrej myśli. Tyle! Czułem, że nie powie więcej: Jego doświadczenie kazało mu dodać mi otuchy w takiej dozie, nie większej. A może nic doświadczenie, lecz instynkt, który te rzeczy regulował. I słusznie. Ale to sobie powiedziałem dopiero w wodzie, po dłuższej chwili. Oczekiwałem więcej, stąd podana doza w pierwszym momencie wydała mi się niewystarczająca i nijaka. Zadziałała jednak. Nonsensem było myśleć, że od jednego zamachu wszystko się rozstrzygnie. Stawało się to dla mnie coraz bardziej jasne. Wezwanie na jutro zaczęło nabierać znaczenia