niej dobrze, bo ma jakieś towarzystwo, a ona taka artystka i taka wesoła, bez tych chłopców nie miałaby z kim pogadać. Trwało to dobrych kilka lat. Tych uczniów było tylu, że nawet ja się pogubiłem. Jedno, co było dziwne, że bardzo często pojawiali się nowi, a drugie, że coraz rzadziej słychać było dźwięki fortepianu. No ale w końcu, myślałem sobie, człowiek się coraz starszy robi, a nie coraz młodszy, i dlatego coraz mniej słyszy. I ja się starzałem, i pani Maryla, chociaż kiedyś mi się wydawało, że ona zawsze będzie taka sama. Ale to starość jest dla wszystkich taka sama. Zrównuje