pracy. Znów innym razem przerywała ją, gdy poprzez suchy klekot warsztatu dobiegał głos Antoniego. Na moment wstrzymywała oddech, chcąc uchwycić bodaj strzępy pojedynczych słów. Sądziła, że nawet z kilku takich przypadkowo zasłyszanych wyrazów zdoła odtworzyć dokładny sens tego, co mówi Antoni. Ale mówił zbyt cicho, milknął zresztą zaraz i znów słychać było głos Podgórskiego.<br>Nie, nie mogła się na tyle skupić, aby swojej pracy nadać równe i dostatecznie zautomatyzowane tempo. Wstała i nie widząc żadnego na razie dla siebie zajęcia, przeszła do kuchni. Półmrok tam panował. Jedno okno było półotwarte i przez nie wlewał się przedwieczorny rozgwar wróbli.<br>Rozalia zmywała naczynia