ona mnie rozumie, że mogę z nią rozmawiać o swoich obawach, troskach i niepokojach i że ona mnie nie wyśmieje, nie machnie na to wszystko ręką i nie zbuduje muru obojętności. Tutaj w wojsku do wszystkich musiałeś mieć ograniczone zaufanie, nawet do kolegów z sali. Jednego dnia mogliście w najlepsze śmiać się i żartować, zaś drugiego któryś z nich mógł ci zakosić pieniądze z portfela. Właśnie dlatego znajomość z Elizą była dla mnie czymś bardzo ważnym - dzięki niej nie czułem się totalnie samotny, miałem o kim myśleć i snuć mniej lub bardziej realne plany na przyszłość. <br>Tuż po apelu porannym poszedłem