Nad ciemną wzburzoną wodą &lt;foreign lang="eng"&gt;jumbo jety&lt;/&gt; odprawiają swój godowy taniec.<br><br>Transoceaniczne liniowce, ledwo widoczne we mgle, suną z południa na<br>północ jak paciorki nanizane na linię horyzontu.<br><br>Za mną &lt;foreign lang="eng"&gt;Downtown&lt;/&gt;.<br><br>Pod ciemnym, wzburzonym niebem lśniące sztylety &lt;orig&gt;antykościołów&lt;/&gt;.<br><br>W wąwozach ulic wiruje ludzki pył.<br><br>Wnet noc pochłonie marcepanowe domki &lt;foreign lang="eng"&gt;Gold Coast&lt;/&gt;, śmietnikowe rudery<br>&lt;foreign lang="eng"&gt;Blue Island&lt;/&gt;.<br><br>Wnet rozjarzą się wstęgi autostrad, kryształowe kopuły banków.<br><br>Patrzę na to niepojęte miasto i pytam:<br><br>Gdzie jest Arkadia, w której szukaliśmy schronienia przed grozą<br>dziennika telewizyjnego, pierwszomajowego pochodu, milicyjnej suki?<br><br>Gdzie jest Bogini, której składaliśmy w ofierze tryumfalne poematy?<br><br>Mówię do niej, jakby stała tuż obok mnie