wysypkę na twarzy. <br><br>Jakiś niewytłumaczalny wstręt i pogarda wzbierały <br>w Adeli. Nie. Nie były to właściwie wstręt i pogarda. <br>Było to jakieś inne, dziwne uczucie. Dziewczynki te śmieszyły <br>Adelę, ale nie było w jej śmiechu wesołości, <br>lecz raczej szyderstwo, obrzydzenie, głucha złość <br>i jakby - obraza. <br><br>I kiedy Adela wracała ze spaceru do domu, była tak zmęczona <br>i rozdrażniona, że to ona pierwsza wszczynała teraz <br>czasem awantury i kłótnie. Sąsiadki zaczęły <br>się na nią wieczorem skarżyć matce, która wysłuchiwała <br>ich narzekań, kiwając się sennie na krześle i patrząc <br>tępym wzrokiem przed siebie. Ale pewnego razu coś w tych <br>powtarzających się narzekaniach uderzyło