rośnie we mnie podziw dla swojskiego grania. Rzeczywiście te lamentacje są bardziej autentyczne od salonowych, pełnych ozdobników aranżów jakichś Stabat Mater. Dotykają prawdy życia... Bo cóż jest tą prawdą? Znoszenie w tępym milczeniu kolejnych nieszczęść, które zsyła na nas Pan B. Niewgłębianie się w sens tego wszystkiego, co na nas spada, tylko oranie pola, ciężka harówa, potem łyk zimnej wody prosto ze studni, smak cynowego wiadra na wargach i milczenie. Przypominam sobie, jak użalałem się Małgosi na brak sensu w swoim życiu.<br>Jedziemy alficą do Krakowa katowicką autostradą oboje w słonecznych okularach, od czasu do czasu przesyłamy esemesy przyjaciołom czekającym na