metalu) w tym miejscu, w którym jon żelazawy jest związany. Powstający rodnik wodorotlenowy reaguje z pierwszą grupą, którą napotka. Niekoniecznie do miejsca tego musi mieć dostęp dodawany zmiatacz rodnika wodorotlenowego (rys. 1.5.3). Jeżeli jony metali związane są z pewnymi<br>&lt;gap&gt;<br>specyficznymi miejscami cząsteczek, uszkodzenie może być w znacznym stopniu specyficzne. Zatem brak spodziewanych efektów zmiataczy rodnika wodorotlenowego niekoniecznie świadczy o tym, że rodnik wodorotlenowy nie jest odpowiedzialny za badany efekt.<br><br>&lt;tit&gt;1.5.6. Inni podejrzani&lt;/&gt;<br><br>Może jednak powyższe tłumaczenie o miejscowo specyficznym tworzeniu i reakcji rodnika wodorotlenowego nie jest słuszne? Tego zdania są niektórzy badacze. Wysunęli oni alternatywną hipotezę: brak