Białego Pazura. Było to niebezpieczne, ale możliwe; wielu ludzi - gońców, rannych, uciekinierów i dzieciaków - kręciło się na tyłach powstańczej armii. Doron wstał. Aż jęknął w duchu na myśl, że znów musi udawać starego dziada. Przygarbił się i pokuśtykał ku wzgórzu.<br>Zobaczył ubranych na czarno żołnierzy z długimi włóczniami. Otaczali ich śpiewacy i tancerze.<br>Widocznie nie tylko na lewym skrzydle sprawy działy się źle i Pazur rozkazał zabić więźniów. Wśród nich mógł być i Magwer. Jeśli tak istotnie było, Doron wiedział aż zbyt dobrze, że nikt nie zdoła już pomóc chłopakowi.<br>Liść poczuł wzbierającą wściekłość. I smutek.<br>Dobosze uderzyli w bębenki, zaklinacze