siebie dwa inne owadzie kształty. Trzeba by ustawić co najmniej trzy kamery, trzy jednookie siostry, żeby zapisać to, co wszystkimi zmysłami rejestruje ikonoskop mózgu Anglika. Pierwsza kamera szerokokątna, by ogarnąć. Druga z teleobiektywem i mikrowziernikiem, by wniknąć. I trzecia, termoczuła, by wyłuskać z ciemności podczerwienne widma dwóch ciał w długim splocie, który trwa dotąd, dopóki wreszcie Zoe nie odchyli się za siebie i nie wciśnie włącznika. Pomarańczowy telewizorek Anglika migocze, biała pręga na ekranie pęcznieje i rozpęka się na miliard iskier, a potem wraca w dawne łożysko, przybierając ludzką postać: na ekranie różowa od mrozu prezenterka, robiąc chu-chu w mikrofon