i szybko dorzucił: - &lt;foreign&gt;Nu, niczewo, niczewo. Byt' możet matuszka tak ucziła? Gałantnyj... Chołodno, da?&lt;/&gt;<br>- &lt;foreign&gt;Konieczno.&lt;/&gt;<br>- &lt;foreign&gt;Nie magu ja wsiech prigłaszat'... Ech, pariniok. Nu, wsio rawno, zachadi.&lt;/&gt;<br>Dróżnik wprowadził go do izby, całej sinej - z dużym zegarem na ścianie, zegar był z blachy na zielono malowanej, ciężarki wisiały na łańcuszkach u spodu. Komendant gapił się w zapluszczone okno, deszcz zacinał z ukosa w cztery szybki, lecz działkę mimo szarugi widać było aż za dobrze. Przez sekundę chłopcu się zdawało, że tuż za płotem lśni płowa łepetyna Mariuszka. Komendant, z rombikami dwoma na kołnierzu munduru, siedział w starannie zapiętej bluzie. Miał szybkie, ostre