dobrze znany i przyjemny las stawał się teraz wrogą, ciemną gęstwiną. Zapłakał... Ogromne słone łzy coraz obficiej spływały mu po twarzy.<br><br>&lt;page nr=10&gt;<br>Tak minęła noc. Nad ranem pierwsze, nieśmiałe jeszcze promienie słońca zaczęły przebijać się przez korony drzew. Zapowiadał się piękny dzień. Chłopiec przestał płakać. Zaświtała w nim nadzieja. I wtedy spojrzał na kamień, leżący u jego stóp. Łzy starannie wypolerowały powierzchnię kamienia, a słońce odbijało niczym w lustrze twarz pochylonego nad nim chłopca. Bar zobaczył - jak mu się zdawało - odbicie swego brata bliźniaka. Przypomniał sobie wtedy, co się stało poprzedniego dnia. Bez trudu odnalazł drogę do domu... Od tej pory nie