sposób osobowy. Nie wstydzimy się bowiem ani wobec zasad, ani wobec przedmiotów martwych. Wstydzimy się przed kimś. Doznanie wstydu zawsze jest świadectwem czyjejś obecności.<br><br> Spór może się jedynie toczyć o to, kim jest ta tajemnicza osoba. Dla jednych to po prostu ja sam. Inni gotowi są widzieć w sumieniu głos społeczności zbiorowej. Po prostu przyjęte przez społeczność zakazy i nakazy przenikają dzięki wychowaniu do prywatnej psychiki i od tej pory zyskują władzę nad "ja". Jak to jednak ma być konkretnie? Przecież z przyjętych w dzieciństwie zakazów jedne odrzucam, a inne przyjmuję. Ba, wskutek dojrzewania mogę uznać, że niektóre niepodważalne i najsilniej