którym zobaczyło się serio wielkie wydarzenie dziejowe. W opowiadaniach z grudniowych ulic i z więzienia w Białołęce pisarz nie zawahał się przed opromienieniem "tego kraju" światłem uwznioślającej mitologii i martyrologicznej pamięci. To w końcu on kazał mówić kobietom w autobusie: "Prawdziwi mężczyźni są teraz w więzieniach..."; używać określeń "wojna", "jeńcy"; sporządzać takie na przykład opisy: <br>&lt;gap&gt;<br><br> Jest też Anderman autorem jednego z pełniejszych przeglądów "polskich życiorysów", które mogły spotkać się na więziennym spacerniaku: <br>&lt;gap&gt;<br> W kolejnych akapitach tego więziennego rapsodu narodowego krążą jeszcze: powstaniec warszawski i więzień stalinowski, uczeń i poeta, dwaj robotnicy ze związku zawodowego, który "zmiotła wojna", drukarz i student więziony