pokazał się Rabin. Szedł biały i czarny jak Pan Bóg w chałacie,<br>podpierał się kijem, a przed nim na sznurku biegła koza. Zdawało mi<br>się, że to jakiś obraz. Że Rabin zawisł w tej uliczce w słońcu między<br>domami i nigdy nie dojdzie do placu. Nawet nie widać było, jakim<br>sposobem się poruszał. Od tego patrzenia i czekania zaczęło mi dzwonić<br>w uszach. Ni stąd, ni zowąd zadzwonił budzik na kredensie. A Rabin<br>szedł i szedł. Wreszcie na dole usłyszałem rozmowę i dowiedziałem się,<br>że Rabin usiadł na ganku, żeby patrzeć. Teraz to miał na co patrzeć.<br>Teraz wszystko się zmieniało