na fotografii nagrobnej. To wszystko powinno sprawić, że widz nabierze w końcu dystansu do tej śmierci, że się od niej oddali i że się z nią pogodzi, tak jak - zdaje się - pogodzili się z nią mieszkańcy miasteczka. Ale śmierć pozostaje "wiecznie młoda", ciągle tak samo bolesna. Śmierć na ekranie. Zabiegi spowalniające ją lub odsuwające, brak czasu przeszłego - wszystkie te efekty pozwalają ujawnić bolesną pustkę, jaka zostaje po każdym zmarłym człowieku. W diegezie tego konkretnego dzieła Santiago miał swoiste i niezbywalne miejsce. Estetyczna przestrzeń filmu eksponuje tragedię i absurd braku, który wynika z filmowego dystansu między tym, co - jako widzowie - wiemy (umarł