samego siebie", na kształt tożsamy z nim samym.<br>Stan psychicznego rozkojarzenia ciągnie się tak długo, jak długo trwa sam sen. W końcu sen topnieje, a przebudzenie okazuje się jednoznaczne ze sprowadzeniem wieloistnego do jednorodnego, z zastąpieniem wielości jednością.<br>Można oczywiście powiedzieć, że to tłumienie wieloistności (i ruchu) na rzecz pewnej stabilności i uporządkowania pojawia się w pierwszym okresie twórczości, że "późny" Białoszewski jest pod tym względem mniej ostrożny niż Białoszewski "wczesny", że poeta coraz bardziej ulega dialektycznej pokusie "skupiania się przez rozpraszanie".<br>Ku temu wnioskowi skłania się, jak można sądzić, Sobolewska. Analizując napisany w roku 1975 wiersz Za rozproszeniem (z cyklu