z częściowym odzewem. W owym czasie zarówno inteligencja, jak i robotnicy podzielili się. Część poszła za Gierkiem. Ich symbioza trwała do połowy lat siedemdziesiątych. Reszta odrzuciła ideę kooptacji. Jednocześnie Grudzień 1970 roku zapoczątkował formowanie się zorganizowanej opozycji robotniczej, zjawiska wówczas wyjątkowego w całym bloku sowieckim. Reprezentanci tego robotniczego nurtu opozycji stali się później - w latach osiemdziesiątych - ważnym elementem składowym kontrelity politycznej.<br>W roku 1976 Polska ponownie była sceną robotniczych strajków i manifestacji, tym razem w Radomiu i w Ursusie. Przywódcy demokratycznej opozycji wyciągnęli wnioski z poprzednich zaburzeń, kiedy to zarówno strajkujący robotnicy, jak i wspierający ich działacze opozycji organizowali się spontanicznie