najczęściej odwoływała się jego zmysłowa wrażliwość, zwłaszcza malarstwa. W ten sposób powstawał szkic o dużej sugestywności i na ogół trafnie ujmujący jakby rdzeń czyjejś osobowości artystycznej. Takie były jego portrety Sienkiewicza, Reymonta, Żeromskiego, Tetmajera, Kasprowicza czy Sieroszewskiego, zebrane później w tomie Szkice i wrażenia literackie (1903). W swym języku krytycznym starał się Potocki jakby zbliżyć do stylistyki omawianego utworu, poprzez odpowiednie ujęcie słowne wejść głębiej w świat wyobraźni autora i przybliżyć go czytelnikowi. Dzięki tej szczególnej staranności o formę jego szkice krytyczne odznaczały się wysokimi walorami literackimi, same stając się literaturą.<br>Największym dziełem krytycznym Potockiego była dwutomowa Polska literatura współczesna (1911