nie wampyrem, tak, piłem wtedy tęgo, od alkoholi począwszy, a na kwasie solnym skończywszy, i próżne były starania Ligi Abstynentów (której łajdackiej pamięci ojciec mój był honorowym prezesem), by mnie schwytać i odstawić do lecznicy mlecznej. Wróciłem do domu z własnej woli, ojciec mimo kanciastości ruchów wydał mi się zjełczałym starcem, dziwnie był wobec mnie cichy, jakby się bał albo nie dowierzał, że to ja, Stanisław, jedyny jego syn, wróciłem do domowych pieleszy, stwierdziłem wówczas, że przestałem ojca nienawidzić, została mi tylko niechęć, cień zaledwie poprzedniej nienawiści, a tak samo myśl o wampirze vel wampyrze przestała być jątrząca jak przedtem, pragnienie