była chora, to ojciec sprzedał wszystko. Nawet łóżka. Spaliśmy na siennikach. Na podłodze. <br>Na jej twarzy skurcz bólu i zgorszenia. <br>- I cóż, mama wyzdrowiała? <br>- Nie... umarła. <br>Przykre milczenie. I monolog: <br>- Tylko młodość potrafi być tak okrutna. Pan jest bardzo młody. Panu to trudno zrozumieć. Ja się nie dziwię. Tych trochę staroci... To jest wszystko, co mam. Z każdym rokiem nie jestem, niestety, młodsza. Nie mam żadnego zawodu. Na męża liczyć nie mogę... no, nie mogę. Mój brat... sam pan widział. Na nikogo liczyć nie można. Pan jest za młody, żeby zrozumieć, co czuje człowiek, który wie, że może przyjdzie dzień, kiedy