mruczał coś do nich pieszczotliwie, tak kartom, jak i pieniądzom poświęcał całą swą uwagę, odnosił się do nich w taki sposób, jakby je widział po raz pierwszy, jakby niezmiernie był zafascynowany ich kształtem, barwą, przeznaczeniem. Oczywistą jest rzeczą, że karty oraz banknoty lubią takie traktowanie, toteż do Hipolita pchała się starszyzna karciana i tysiączłotówki; wygrywał, przed każdym rozegraniem puli mówił głośno "ta puleczka dla Hipeczka" i przeważnie miał rację. Wiedząc, że karty, którym tak schlebiano, mogą stawić opór przy moim tasowaniu, nim przystąpiłem do gry, wymyśliłem kontrsystem; był prosty: kart ani pieniędzy nie zauważałem. Graliśmy w czwórkę i tak się złożyło