z tytułu swego przykrego socjalnego urzędu, ale nie o tym chciałem mówić...<br>Ale w tej chwili weszła Teodozja z wódką i jakąś zatłuszczoną paczką, a staruszek na jej widok wykrzyknął ochoczo:<br>- Otóż i Dziewanna z naręczem odpowiednim naszym czasom, zamiast kwiecia!<br>Dziadzi rumieńce padły na policzki. Zarówno on, Zygmunt i staruszek uczuli ową charakterystyczną radość przed wypiciem. Student mrukliwie odmówił kieliszka i zabrał się do kreślenia. Teodozja szyła w drugim pokoju na maszynie, nucąc jakąś piosenkę z rewii. Za oknami tkwił przykry, blaszany jakby - dzień. W pewnej chwili do łóżka Lucjana podszedł egzekutor i zawołał chrapliwie:<br>- Zdaje się, że nieźle by