pan profesor ma je też przygotowane i zapisane w pamięci. Chytrze jednak udawał, że się głęboko namyśla i rozważa. Przewracał kartki w notesie, po dwie, po trzy, po dziesięć. Potem niby utwierdziwszy się w wyborze chwycił pióro i pisał. Cisowski nie odejmował wzroku z posuwającego się szybko pióra, kiedy zaś staruszek napisał trzecie nazwisko odetchnął.<br>- Gotowe! - rzekł staruszek. - Połóż swoją kartkę na katedrze, a ty z drugiej ławki... jak się nazywasz? - zresztą wszystko jedno! masz uczciwą twarz - weź moją kartkę. Nie czytaj. Trzymaj w ręku zwiniętą... Tak, dobrze. Panowie, zaczyna się przedstawienie!<br>Cała klasa siedziała zmartwiona w oczekiwaniu.<br>- Panie Cisowski! - zawołał