ale i ty mi <br>odpuść, zapomnij, jak ja ci zapomniałem". Wreszcie krąg pocałunków pokoju zamknął <br>się. Wtedy nauczyciel skinął na stojącego obok młodego mężczyznę. Ten sięgnął po zwitek, który miał zatknięty za pas, i począł czytać. <br>Był to śpiew Izajasza:<br><br>Otwórzcie bramy, niech wejdzie naród sprawiedliwy<br> I strzegący Prawdy.<br>Odszedł stary błąd, Ty zaś dałeś nam pokój,<br> Bośmy w Tobie nadzieję mieli...<br><br> Gdy skończył, zebrani schylili głowy. Powiedzieli: Niech tak będzie. W ciszy <br>rozległ się znowu niski głos nauczyciela. Mężczyzna wyciągnął dłonie i wziął <br>w nie chleb. Wolno podniósł twarz pod żółty blask lamp stojących na kamiennych <br>kolumnach. Mówił cicho, przejmującym