wyjechać. - Kiedy Ismael był czymś wyjątkowo przejęty, mówiąc, wyłamywał sobie palce. - Chcę się uczyć. Tu się nie da żyć. Może kiedyś, ale nie teraz. Mam dopiero dwadzieścia jeden lat. Jeszcze nie jest za późno.<br><br>W Afganistanie dwadzieścia jeden lat oznaczało, że człowiek przeżył już połowę swojego życia. Ktoś wyliczył, że statystyczny Afgańczyk dożywał w tamtych czasach ledwie czterdziestki. Zabijano go, bo stał się przypadkowym świadkiem porachunków rozmaitych partyzanckich partii, ginął na polach minowych lub umierał na choroby, które w Afganistanie, wobec braku lekarzy, szpitali i lekarstw, wciąż zbierały śmiertelne żniwo.<br>Jeśli zawierzyć statystykom, Ismaelowi pozostało więc do przeżycia jakieś dwadzieścia, w