można było bezpiecznie ukryć się za stosem desek.<br>- Wiktor, to ja - usłyszałem w ciemnościach znajomy głos. - Poznajesz mnie? Paweł.<br>To był Paweł Romanowski.<br>Długo ściskaliśmy sobie ręce. Październikowy chłód wydał mi się ciepłym powiewem.<br>- Paweł, mów... Co z matką? Co z Klarą?<br>- Mają cię za umarłego. Klara po śmierci Mariana stawała na głowie, żeby cię stąd wydostać... Przez dyrektora "Bristolu" dotarła do samego Fischera... Obiecał jej... A potem oświadczył, że już za późno... Matce doręczono urnę z twoimi prochami.., Żyjesz, Wiktor, żyjesz! Niech cię dotknę... Skóra i kości... O, Boże...<br>- Ale co z Klarą?<br>- Mogę ci powiedzieć, jeśli chcesz. W zeszłym roku pobraliśmy