Wszyscy chichoczą, jak coś mu się zrymuje. Co chwila aula rozbrzmiewa brawami i wybuchami śmiechu. Wreszcie zaczyna się indywidualne ściskanie łapek i całowanie pierścienia. A ja czuję nagle przypływ strasznej złości. I gdy papież podchodzi do mnie wciąż z uśmiechem na twarzy, wciąż zanurzony w rozchichotanym nastroju wycieczki z kraju, stękam ze wzrokiem tępo wbitym w posadzkę: Ojcze Święty, proszę nie zapominać o ludziach smutnych i nieszczęśliwych. Tak! Chcę zabić tę beztroskę, te wkurzające wybuchy śmiechu, żarciki i sielankę. Chcę to przeciąć jak nożem! Papież, jak sądzę, nieco zaskoczony, daje mi do ucałowania pierścień, spogląda na mnie, a potem zwraca się