dławiącej samotności we dwoje, patrzenia na Lenkę godzinami jakby przez szybę. Tak, Kuba, po zmierzchu ona na krótko się budziła, wyrywała z letargu i - pal diabli seks! - był z nią po prostu normalny kontakt. Po kolacji, u niej - ulga, lecz w tle ssący lęk: na jak długo ożyła, kiedy znów stoczy się w nieobecność? Zaczyna mówić wolniej, coraz wolniej i z narastającą niechęcią, a potem - "idź już, Witku - koniec". Szedłem do siebie do pokoju - zamykał się nad nami jałowy czas; więc niekiedy z obawy przed tymi słowami uprzedzałem cios i na widok pierwszych objawów sam odchodziłem. Tak było właśnie wtedy - pamiętam niechęć