martwą niewzruszoność (<foreign lang="ger">die Leblosigkeit</>), która stale wycofuje się z ruchu istnienia - zarówno z działania, jak doznawania - w prostą istotność myśli". Stoicyzm różni się od uporu, który również jest reakcją na niewolnictwo, tym, że podczas gdy upór obstaje przy czymś jednostkowym i w ten sposób popada w inną formę niewolnictwa, to stoicyzm przechodzi na wyższy poziom istnienia, którym jest "czysta ogólność myśli". Toteż - zauważa Hegel - stoicyzm <q>mógł wystąpić tylko w okresie powszechnego strachu i niewolnictwa, będącego zarazem okresem takiej kultury ogólnej (<foreign lang="ger">allgemeine Bildung</>), która kształtowanie i kulturę (<foreign lang="ger">das Bilden</>) podnosiła do poziomu myśli</>. Wolność stoicką, wydaje mi się, byłoby najwłaściwiej nazwać stanem