się<br>To moja własność! Oddaj pan to w tej chwili!<br> Wybiega za nim. Za Kozdroniem Marceli<br><br><br>&lt;page nr=155&gt;<br><br> SCENA CZWARTA<br> Kuzyn sam<br> KUZYN<br>O Boże! Byłem tylko widmem. To ja byłem, faktycznie byłem widmem! Odegrywałem życie moimi krwawymi bebechami! O jakież to wstrętne! A ona była rzeczywistą w tym wszystkim. Ona była stokroć rzeczywistszą, mimo że nic o niczym nie wiedziała. A teraz udaje widmo. Bo przecież widma powinny wiedzieć wszystko. Chyba że tamten świat nie różni się niczym od tego.<br> Siada na miejscu Kozdronia<br>A w takim razie po co istnieje? Więc czyż kłamać trzeba aż nieskończoną ilość wieków, aby przyjść znów