czeka pewna śmierć, musi ją ponieść, bo zabił właśnie heroinę (w Antony, w Richardzie Darlingtonie), bo ją zhańbił (Henryk III i jego dwór); ale okrucieństwo nie wkracza na scenę, trup na niej nie pada, widz musi sam domyśleć sobie ciąg dalszy. Sztuki Dumasa wzruszały, wzburzały i gorszyły mieszczucha, a chyba stosunkowo mniej w nich było - na scenie - obrazów okrucieństwa. Zdarzają się nawet zakończenia szczęśliwe, gdy jakieś trupy torują drogę do rozwiązania konfliktów i oczywiście miłosnego happy endu (Paul Jones, Kean - podobnie jak u Słowackiego w Fantazym czy w makabrycznym Śnie srebrnym Salomei).<br>W dramatach Dumasa wszelkie namiętności prowadziły bohaterów do konkretnych