kierunku przyspieszenia tempa przekształceń. Tempo prywatyzacji w ujęciu ilościowym traktowane było jako jedyne i wystarczające kryterium oceny działania ministra. Przeciwstawienie się tej presji było bardzo trudne, bowiem zmniejszenie tempa przekształceń, dyktowane przesłankami społeczno-ekonomicznymi czy strategicznymi, było przyjmowane podejrzliwie.<br>Drugim błędem rzutującym na jakość prywatyzacji było faktyczne zaniechanie przyjęcia długookresowej strategii rozwoju gospodarki, zwłaszcza polityki przemysłowej, co uniemożliwiło określenie dziedzin szczególnie ważnych dla przyszłości polskiej gospodarki, stanowiących podstawę określenia naszego miejsca w Europie i świecie. To pozbawiło prywatyzację busoli i uczyniło ją podatną na ideologię oraz rosnące potrzeby budżetowe. W konsekwencji, na początku lat dziewięćdziesiątych w pierwszej kolejności zaczęto sprzedawać inwestorom