nich równie przyjaźnie, jak. córka.<br> - Czemu stoicie na dworze? Wejdźcie! - Właźcie - rzekła gościnnie Pestka.<br> - My tylko na chwilę - odpowiedział Marian.<br> - Wy zawsze tylko na chwilę - roześmiała się pani Ubyszowa. - Myślałby kto, <br>że boicie się znaleźć pod dachem choćby na pięć minut. Nie mam nigdy okazji, <br>żeby z wami porozmawiać.<br> Chłopcy stropili się nieco. Rzeczywiście, obaj uważali, że nie ma po co wchodzić <br>do mieszkania, jeżeli można być na dworze, gdzie zawsze jest przyjemniej ; nie <br>bardzo też wiedzieli, o czym mogliby mówić z mamą Pestki. Dorosłych obchodzą <br>przecież zupełnie inne rzeczy.<br> - Kiedy my właściwie po chleb do spółdzielni... tłumaczył się niezręcznie Marian