brat, mój wujek, którego nigdy nie nazywałem wujkiem, bo miał tylko trzynaście lat, był bardzo blady i skarżył się, że nie może widzieć na oczy. Przed świtem ognisko zostało starannie zasypane i ułożyliśmy się jedno obok drugiego na dnie przestronnej ziemianki.<br>Ziemianka była wykopana głęboko, solidnie umocniona i wsparta nie struganymi palikami, wymoszczona gałęziami i słomą. Nie było w niej ani zimno, ani mokro i było dosyć miejsca dla wszystkich. Było tylko bardzo ciemno. W dzień jedyne światło dawały cieniutkie szparki zrobione specjalnie do oddychania, a w nocy nasze dyskretne ognisko lub księżyc. Zupełnie jakby na świecie była tylko noc. Najlepiej