siebie od indywidualnej odpowiedzialności za własne postępki. To, co obiektywnie wypadłoby nazwać morderstwem, zostaje usankcjonowane jako postępek najzupełniej słuszny i nawet konieczny, jeśli widzę siebie nie jako jednostkę o takim a takim imieniu i nazwisku oraz poczuciu niepowtarzalności swojego "ja", ale jako np. Serba strzelającego do Chorwata (lub odwrotnie), katolika strzelającego do protestanta (lub odwrotnie), i tak dalej. A jeśli w dodatku mam w ręku wysoce sprawną, nowoczesną broń, dostarczaną po cichu w dowolnych ilościach przez zainteresowany nie tyle moimi etnicznymi czy religijnymi problemami, ile możliwością zysku rząd obcego państwa - moja duma z przynależności do totum Serbów czy katolików może nawet