potężny świst i szelest, który na pewno nie był szelestem liści ani świstem wiatru. Może to dzień poderwał się do lotu, zdążając do wytęsknionego poranka na drugim końcu doby, a może sen sfrunął i zaczął wysiadywać obrazy w śpiącej głowie Zygmunta. Naraz wszystko ucichło. Tylko budzik beznamiętnie podkręcał wąsiska i strzykał sekundami w wiszący na ścianie krzyżyk z fluorescencyjnym Jezuskiem. I lodówka zapuściła silnik, gotowa pod osłoną nocy uciec z kuchennego świata.<br>* * *<br>Poranek, jeśli tę barbarzyńską zaropiałą biel można nazwać porankiem, był pochmurny i przytłaczał zawilgoconym powietrzem. Chmury północne pociągnęły dalej na południe. Na ich miejscu usadowiły się chmury wschodnie, skotłowane