Zastosowanie stosunkowo lekkiego termoelektrycznego urządzenia do wiercenia w Jungfrau w Alpach (1947 r.) zrewolucjonizowało możliwości uzyskiwania otworów w lodowcach, a tym samym pomiarów jego miąższości, temperatur, ruchu wewnętrznego. R. Finsterwalder (1954) opracował w tym okresie fotogrametryczną (kartograficzną) metodę badania zmian objętości lodowców, a H.W. Ahlmann (1948, 1953) opublikował syntetyczne studia nad związkami lodowców z klimatem oraz ich przejrzystą klasyfikację morfologiczną.<br> Z końcem lat czterdziestych na kilku lodowcach rozpoczęto systematyczne badania bilansu masy (np. Storglaciären &#150; Szwecja od 1946 r.; Stor (Storbreen) &#150; Norwegia od 1949 r., Sonnblick &#150; Austria i Sarennes &#150; Szwajcaria od 1949 r. oraz South Cascade &#150